هوالحق...

روزگاری جنگی در گرفت...،
نمیدانم تــــو آن روز کجا بودی....
سر کلاس، سر کار، سر زمین کشاورزی، جبهه.....
یه ویلای امن دور از شهر،یا دور از کشور مثل.....
نمیدانم....
اما میدانم خودم کودکی بیش نبودم....
روزگاری جنگی در گفت...،
مـــن و تــــو، آن روز به قدری کوچک بودیم که نمیدانستیم جنگ یعنی چه.....
و اگر هم کشته میشدیم حتی نمیدانستیم به چه جرمی.
روزگاری جنگی در گرفت...،
و عده ای بهای آزادی مـــن و تــــو را پرداختند....
و امروز تــو ای دوست مــــن...
مواظب قدمهایت باش....

هوالرئوف...

از عکسِ تــــو و بغض همین قدر بگویم
دردا که چه شب ها..که چه شب ها..که چه شب ها....
.
.
.

هوالنور....

این رمضان هم کوله بارش را بست و بی آمدن تــــــــــو دارد می رود…
انتظار بهار در زمستان بی رویشِ روزگارمان کُشنده است...
آقا نمی آیی؟؟
تمام روزها دستان تردیدمان به آسمانی بلند است
که_ یقین را برای آمدنت تثبیت کند...
و در میان کویر آرزوهایمان؛ چشمه ی را می جوییم زلاتر و روشن تر از نور...
نور تــــویی بارانم...ببار...
بر آسمانِ تنگ دل هامان جلوه کن که،
سخت در گیر و دار سراب ها گرفتار آمده ایم...
اینجا اسماعیل مان بخوان؛ تا در بزم ابراهیمی تــــو به قربانگاه شویم...
و در پای تــــو سر و جان فدا کنیم...
حرفهای تشنه کامی ام در خلوت تنهایی روزگاران پوسید...
از بس نیامدی تا بگویمت دردهای بی شمار انتظارم را...
اما م.ن...
میدانم در راهی
و نزدیک است آن روزی که خواهم دید می آیی...
ان شاءالله ...