بسم رب العشق...

در م.نِ به زبان عاشق، تاختن آسان است،

هستی ام را که بگیری و مرا از آن خویش کنی

و آنگاه گر بر سر عهد بمانم لبیک گفته ام...

آنجاست که مرغوبیت سکه و عیار دل

و عاشقی های گاه و بی گاهم مشخص میشود...

راست گفته اند که به آزمون می توان به معرفت جوانمردان عاشق رسید...

و چون ابراهیم را به آتش افکنند

و ذبح عظیم خواستندش، لبیک گفت و آتش بر او گلستان شد.

و زان پس قربانگاهی شد وعدگاه آزمودن او به عشق...

و چنین بود که در عصر عطش در حماسه ی سترگ دشت بلا

عاشقی ح س ی ن را، به تیغ عشقش آزمود،

تا همگان بدانند

اگر ابراهیم خلیل، همه ی اسماعیل جانش به مسلخِ خورشید برد؛

ح س ی ن سر و جان و هستی را فدا کرد،

تا آن ملائک که گرد مقتلش به طوافش آمده اند،

نیک بنگرند که از چه رو خطاب آورده:

فتبارک الله احسن الخالقین ^₁

و چنین شد که در آزمون بلند عاشقی،

ح س ی ن با ســـر سپردن به رضای دلش، که رضای او بود،

لبیکـــی به وسعت تاریخ گفت...

و بر سر نی، آیه آیه عشق را تفسیر کرد...

تا ترجمان هر قطعه از پیکری شود که همه ستایش خالق می کردند...

تا خالق نیز بر فرشتگان مسجودش

به داشتن عبدی چون ح س ی ن مباهات کند...

که این همان ح س ی ن است همان ذبح عظیم...

فدینـه بذبح عظیم ²