هوالحق ....

وقتی سکوت محض تمام باورت را به کام یاس می کشاند،

تنها تـــو می مانی و تـــــــو...

و آنجاست که نجوای فیروزه ای شب از پس پرده ی تیره ی ظلمت ها تــو را به تنها طریق عاشقی می کشاند...

و تــو در دل افسانه ای سپیده، فریاد بلند عشق را به رخ سکوت می کشی،

و نوای دلت بانگ بر می آورد که ؛ وقتی از تمام عالم بریدم تازه به او رسیدم...

و او تنها عشقی است که می توان او را در دل رازها و تمناها به خلوت دلتنگی ها راه داد...

و تنها با او اوج رسید... کافیست اراده کنی، پریدن ربطی به بال ندارد...

فقط حضور قلب می خواهد...حضوری که بماند میان من و تــــــــــو...

حضوری عاشقانه...