این روزها هر چه بیشتر لیلای خسته ی درونم را می نگرم،

تـــو را کمتر از همیشه مجنون می بینم...

نمی دانم مشکل از نگاهِ لیلایی مــن است، یا تو آن مجنون همیشه ی مــن نیستی؟

هر چه که باشد...

اگر مــن آن لیلای روزهای خوبت نباشم،

اما یادم نمی رود که تــو، همان مجنونی هستی که گفته ای همیشه دوستت دارم لیلای من...

 این دوستت دارم هایت محال است فراموشم شود...

حتی وقتی مایوس و دلتنگ می آمدم کنار خیمه ی سرشار از  آرامش تـــو،

تمام مهربانیت را نثارم می کردی و می گفتی از هر کجا ماندی و رانده شدی باز هم بیا در آغوش خودم...

و بدان اینجا مجنونی همیشه منتظر تـــوست...

مجنونی که درس جنون را به همه عاشقان بیابانگرد می آموزد

و همه ی دلشکستگان وادی شور انگیز عشق، را دلسوختگی مدام میدهد...

و در ضمیر پاکشان بذر مهربانی می کارد...

می خواهم اعتراف کنم..

می دانم این سالهایی که گذشت

هرگز لیلای خوبی برایت نبوده ام...

و اما ای مجنونِ آرزویم ،

در دل این اعتراف آمده ام بگویم تازه فهمیده ام که هرگز تنها نمی توانم!

باید دستم را بگیری و بکشی تا برسم به صحرای عشقت،

آنجایی که هزاران لیلا چون مــن

در انتظارِ نگاهی از از سر شوقت، سر بر سجده گذارده اند

تا شاید روزی به خیمه گاه خاص خودت بخوانیشان...

آنجا که مقربانت را جمع کرده ای

و هر روز نهال عشقشان را خودت با دست های مهربانت آب می دهی...

می دانی...

خیال می کنم وقتش رسیده است و باید از خویش بگذرم...

اما از دوست داشتن تــــو،نمی توان گذر کرد

این دوست داشتنت را به دنیا نمی دهم...

خودت گفته ای: هرگز به مقام نیکوکاران و خاصان نخواهید رسید... مگر از آنچه دوست می دارید، بگذرید ... ^{92/آل عمران}

شاید امسال..

باید لیلایی دیگر بسازم از خویش...

از آن لیلاهایی که دلشان سر به هوا نیست

و در پی دل، هواییِ کوی مجنونی دیگر، جز تو؛ نمی شوند...