هوالحق....

این روزها،

مدام دستان تــــــو را کم می آورم...

دستانی که با آن عشقم را،

با قلمی از جنسِ رویای بودنت،

به تصویر می کشیدم...

...

چقدر این دلــــــــــــم تنگِ است؛ برای لمسِ آن دقایق جادویی...

بیا و با یک ناگهان، در افق آسمان، معجزه ای دگر را رقم بزن...

ستاره باران کن شبم را ...

و دستانم را، لبریز کن از رویای شور انگیزِ دستانت...

.

.

.